No cóż, ciężko mówić o zaskoczeniu, gdy wychodzi się z „Bohemian Rhapsody” z uczuciem niedosytu i lekkiego zniesmaczenia. Nadzorowana przez samych bohaterów filmu, którzy odrzucili „dzikszą” wersję na rzecz bezpieczniejszej, historia narodzin i sukcesu grupy Queen nie zwiastowała niczego dobrego od samego początku. Niespecjalnie uspakajały też późniejsze informacje o tym, że reżyser (Bryan Singer) bywał nieobecny na planie, a gdy nawet pojawiał się to ciężko było go nazywać prawdziwym liderem projektu, co ostatecznie zakończyło się zwolnieniem go. Zaskoczeniem byłoby więc, gdyby wszystko to zaowocowało czymś bardzo dobrym.
Co niesie ten film do przodu i sprawia, że odbiorca nie zerka notorycznie na zegarek, to sama muzyka zespołu, której niezmiennie słucha się z przyjemnością. Wystarczy odpalić te piosenki na porządnym kinowym nagłośnieniu i reżyser ma widza z głowy na kilka minut. I tak właśnie zrobiono przez większość filmu. Ostatnie 20 minut to już w ogóle jedna wielka scena koncertowa odtwarzająca legendarny występ na Live Aid. I to jest (niestety?) akurat dobre, bo przynajmniej oferuje widzowi jakąś radochę podczas seansu. Problemem jest wszystko to, co ma miejsce pomiędzy kolejnymi piosenkami. Freddie Mercury wyznaje w pewnym momencie, że desperacko goni za kolejnymi imprezami i rozrywkami, bo panicznie boi się tego, co jest pomiędzy nimi. Widz mógłby się podpisać pod tym, gdyby podmienić „chwile pomiędzy imprezami” na sztampową fabułką będącą pretekstem do odpalenia kolejnego przeboju grupy.
Nie dość, że jest to miałkie to jeszcze do tego chwilami wręcz obraźliwe, jak podchodzi się tutaj do tematu seksualności głównego bohatera i generalnie do homoseksualizmu. Jego związkowi z kobietą poświęca się tutaj sporo ekranowego czasu i przedstawia jedynie w pozytywnym świetle (jeżeli coś tu jest nie tak, to tylko sam Freddie, a nie wyrozumiała, tolerancyjna i troskliwa Mary), relacje homoseksualne natomiast prezentuje z niejakim zawstydzeniem, dbając o to, żeby jakiś nadwrażliwiec nie poczuł się zniesmaczony widokiem nadmiernej czułości pomiędzy dwoma facetami. Homoseksualizm Freddiego praktycznie diagnozuje się tutaj jako coś destrukcyjnego, hedonistyczną uciechę, która rujnuje relacje z bliskimi, krzyżuje ścieżki z łajdakami i ostatecznie wpędza do grobu. Nawet związek z Jimem Huttonem, tym „dobrym gejem”, zaczyna się od (zmyślonej, należy dodać) sceny molestowania go ze strony Freddiego, co niejako prowadzi do usprawiedliwienia samego czynu poprzez późniejszą pozytywną relację, która była tego owocem. Sprawę pogarsza, że wyreżyserował to Singer, gość, który ma równie długą historię oskarżeń o molestowania, gwałty i nadużywania władzy, co Queen listę wielkich przebojów na koncie.
Wizualnie film również pozostawia wiele do życzenia. Sceny koncertowe mają pieprznięcie, bo wystarczy podkręcić głośność, żeby panowie z zespołu zaczęli rzucać urokami z głośników, ale zaprezentowane to jest różnie. Z jednej strony mamy pomysłowe ustawienia kamery i Ramiego Maleka wychodzącego z siebie, żeby dawać czadu na scenie, a z drugiej strony sceny stadionowe straszą koślawym CGI i sztucznie wyglądającym efektem tłumu. Aktorów niby dobrano dobrze (Gwilym Lee jako Brian May to sztos), ale czasem wyglądają, jakby byli bandą przebierańców na karnawałowym balu.
Szkoda, że pierwszy film próbujący ugryźć fenomen zespołu Queen i – przede wszystkim – jego wielkiego lidera, jest takim bezpiecznym, schematycznym, pozbawionym polotu i pazura, produkcyjniakiem. Jak udowodnił przykład „Straight Outta Compton”, udział w produkcji samych zainteresowanych nie musi być jednoznaczny z nudnymi blubrami i rozpamiętywaniem dawnej glorii, odrzucając przy tym wszystko to, co pobrudziłoby budowany monument. Panowie z Queen ewidentnie tak nie potrafią, więc mam nadzieję, że kiedyś doczekamy się jeszcze jakiejś niepokornej wizji, od reżysera trzymającego się od nich z daleka, która odda im prawdziwy hołd, a przede wszystkim to podaruje widzowi pamiętnego filmowego Freddiego, skomplikowanego faceta, wielkiego artystę, dziką duszę, nieprzeciętnego człowieka.
0 komentarzy:
Prześlij komentarz