niedziela, 22 września 2019

Ad Astra - recenzja


„Ad Astra” to rodzaj kina, które nieczęsto już możemy gościć w multipleksach. Autorskie kino sci-fi, wyglądające jak przepiękna wysokobudżetowa wakacyjna produkcja (film został sfinansowany jeszcze przez Foxa, ale do kin wypuścił go już Disney), ale fabularnie, klimatem i stylem opowiadania raczej bliższe produkcjom z okresu, gdy w Hollywood warunki jeszcze dyktowali młodzi utalentowani reżyserzy, a nie księgowi.

Film opowiada o długiej podróży przez układ słoneczny i przypomina skrzyżowanie takich tytułów jak: „2001: Odyseja kosmiczna”, „Czas Apokalipsy” i „Drzewo życia” (w sumie to czegokolwiek od Malicka). Od Kubricka reżyser (James Gray) pożycza zachwyt kosmosem i niespieszne tempo zanurzania się w nim, od Coppoli długą podróż będącą dosłownym zmierzanie w głąb mroków ludzkiej natury, a od Malick natchnioną narrację z offu, którą… można różnie odbierać. Najciekawsze są chyba te nawiązania do „Czasu Apokalipsy”, bo film praktycznie ponownie reinterpretuje „Jądro ciemności”, ale robi to w sposób na tyle oryginalny, żeby nie ocierać się o plagiat, ale też na tyle świadomy i szczery we wskazywaniu źródła inspiracji, żeby nie było wątpliwości, co Jamesowi Gray’owi chodziło po głowie. Jest więc daleka podróż poza granice cywilizacji w sekretnej misji zabicia odznaczonego weterana, który najprawdopodobniej oszalał. Mamy kolejne przystanki w podróży, które tylko podkreślają jak daleko poza „normalną rzeczywistość” zawędrował już główny bohater. Jest narracja z offu komentująca tę podróż. Pojawia się nawet ekwiwalent tygrysa wyskakującego nagle z dżungli.


Niesamowite w filmie „Ad Astra” jest to, ile pomysłów zdołano upchnąć w tej dwugodzinnej historii, jednocześnie pozwalając każdemu z tych motywów odpowiednio wybrzmieć, unikając przy tym pogoni do kolejnych scen, stawiając raczej na kontemplację i powolne zmierzanie w wyznaczonym kierunku, ale jakimś cudem wciskając do tego jeszcze kilka emocjonujących scen akcji, w tym jedną odpowiadającą na pytanie, jakby wyglądali „Szybcy i wściekli”, gdyby seria naprawdę przeniosła się w kosmos. Jest to przy tym film nierzadko oszałamiający wizualnie, oddający piękno i monumentalność wszystkich ciał niebieskich, jakie napotyka na swojej drodze główny bohater (doskonała rola Brada Pitta), pozwalający się poczuć, jakbyśmy naprawdę opuścili naszą planetę.

Szkoda więc, że finałowi daleko do autorskiego kina sprzed dekad, bo łatwe, przyjemne i dość naiwne zakończenie wyraźnie odstaje od reszty filmu. Gray najwyraźniej zdaje sobie z tego sprawę, bo w wywiadach dawał do zrozumienia, że z realizacją takich filmów łączą się niewygodne kompromisy, czego ofiarą najczęściej padają zakończenia. Przypuszczam, że oryginalny scenariusz kończył się w nieco inny (bardziej ponury) sposób. Jeżeli rzeczywiście tak było to przykro mi, że Gray jednak nie dał rady o niego zawalczyć, bo to mógł być o wiele lepszy film. Co nie zmienia faktu, że to kino ambitne, cudne wizualnie, zabierające widza w nastrojową podróż, którą warto odbyć.

poniedziałek, 16 września 2019

The Boys - pierwszy sezon


Jeżeli coś będę szczególnie dobrze wspominać z tego roku to seriale. W ostatnich miesiącach mieliśmy całą serię znakomitych produkcji od których ciężko się było oderwać. „The Boys” jest tego kolejnym przykładem, bo cały sezon nowej produkcji studia Amazon pochłonąłem w jeden weekend. Jest to ekranizacja komiksu Gartha Ennisa (autora „Kaznodziei”) przedstawiającego zespół superbohaterów jako siedlisko psychopatów, zwyrodnialców i karierowiczów na usługach wielkiej korporacji. Nie jest to coś wielce odkrywczego, bo porusza kwestie, które były już przerabiane w wielu komiksach, a różne wątki z serialu przypominają rzeczy, które na dużym i małym ekranie widzieliśmy już w takich tytułach jak: „Watchmen”, „Incredibles”, „Kick-Ass” i „One-Punch Man”. Nie przeszkadza to jednak „The Boys” w byciu serialem wciągającym, pomysłowym, często zaskakującym i sprawiającym cholernie dużo radochy.

Należy jednak dodać, że źródłem tej radochy jest najczęściej humor czarny jak serca bohaterów, a żartem czasem jest to, że ktoś został rozerwany na krwawe kawałki. Elementów gore jest tutaj bardzo dużo, kończyny, gęsta posoka i eksplodujące głowy to częste widoki, a pod względem ilości wulgaryzmów można ten tytuł spokojnie zestawić z „Deadpoolem”. Jest to więc rozrywka niewątpliwie bazująca na zabawie przaśnej i dosadnej, ale bynajmniej nie kończą się na tym ambicje twórców. Bardzo łatwo byłoby uczynić ten serial opowieścią o superbohaterach, którzy tak naprawdę są wcieleniem czystego zła, oraz grupie uczciwych zwykłych ludzi, którzy próbują ich powstrzymać. Scenarzyści kreślą im jednak o wiele bogatsze rysy psychologiczne, tworząc niejednoznaczne postacie, które często zachowują się wbrew temu, co można o nich sądzić.


Szczególnie to widać po Homelanderze, liderze The Seven, który pokazuje, co mogłoby się stać, gdyby Superman był psychopatą i megalomanem niedbającym o los zwykłych ludzi. Jest to kolejny motyw, który był już przerabiany w komiksach, zarówno w odniesieniu do Supermana, jak i poprzez bohaterów wzorowanych na nim. Homelander to jednak osoba wymykającą się łatwej ocenie. Nie ma wątpliwości, że jest to gość z zaburzonym kodeksem moralnym, cynicznie pogrywający swoim wizerunkiem porządnego super-tatusia dbającego o wszystkich potrzebujących, umiejętnie korzystający ze strachu, jaki może wzbudzić w innych samym tylko zasugerowaniem tego, że mógłby się kiedyś zwrócić przeciwko nim. Homelander chętnie stosuje przemoc, gdy tylko wie, że ujdzie mu ona płazem, więc najczęściej stosuje ją na przestępcach, którzy rzadko wychodzą w jednym kawałku ze starcia z nim. Jest zarazem cholernie wyrachowany, gdy dostrzega, że pewna popisowa akcja ratunkowa zakończy się tragicznie dla wielu niewinnych osób to postanawia nie ratować nikogo, żeby nie pozostawić przy życiu żadnego świadka tego nieszczęsnego wydarzenia. Homelander jednak potrafi też zaskoczyć ludzkimi odruchami, jakimś niespodziewanym ciepłym gestem i dobrym potraktowaniem kogoś. Bardzo fajnie jest to poprowadzone, bo często nie wiadomo, czego się po nim spodziewać. Dobrze napisana postać i świetnie odegrana przez Antony’ego Starra (który często wygląda jak Bradley Cooper).

W przeciwieństwie do autorów komiksowego oryginału, twórcy serialu przyglądają się również reszcie członków The Seven, sprawiając, że narcystyczny gwałciciel i napompowany sterydami egocentryk nie zostają tylko jednowymiarowymi postaciami pasującymi do jakiejś tezy, ale nabierają charakteru poprzez porażki jakie przeżywają i to jak sobie z nimi radzą (albo nie). Sporo tematów jest tutaj ładowanych do fabuły, bo jest echo #MeToo, jest krytyka społeczeństwa ślepo zapatrzonego w popkulturowych bogów, ale też kąśliwy komentarz odnoszący się do telewizyjnych kaznodziejów, czy raczej fałszywych proroków wyznaczających innym granice moralne, których sami się nie stosują. Jest tego dużo, nie wszystko trafia w sedno, jeszcze rzadziej jest odkrywcze, ale ogląda się to z niegasnącym zaciekawieniem, często wybuchając przy tym śmiechem. Pewnie nie do każdego to trafi, zwłaszcza ten czarny humor i posoka często zdobiąca ekran, ale serialowi „The Boys” warto podarować szansę, bo nie dość, że nigdy nie nuży to wręcz nie można się od niego oderwać.