Miasteczko Twin Peaks - od arcydzieła do... rozczarowania?

Podczas rutynowego buszowania po sieci, trafiłem wczoraj, na wprawdzie nieco już stary (bo z roku 2010), ale za to bardzo fajny tekst Jakuba Sochy o telewizyjnym klasyku z lat 90., „Miasteczku Twin Peaks”. Napisany z pasją, z wyczuwalną miłością do poruszonego tematu, celnie wypunktowuje wszystkie zalety serialu, za które i ja go pokochałem lata temu. Skutecznie nastroił mnie przy tym do rychłej powtórki. Jest ku temu sposobność, bo już jakiś czas temu wszedłem w posiadanie „Definitive Gold Box Edition”, zawierającego oba sezony i wuchtę materiałów dodatkowych. Tekst redaktora Sochy ma jednak jeden zasadniczy minus, jego autor obejrzał tylko pierwszy sezon, przez co ma nieco „wypaczone” podejście.

Czytaj więcej

Punch-Drunk Love (Lewy sercowy) - recenzja

Film, który odpowiada na bardzo ważne pytanie – jak wyglądałyby komedie romantyczne, gdyby kręcili je autystyczni reżyserzy z ADHD.W „Lewym sercowym” wszystko wydaje się być pozornie nie na miejscu. Reżyser, Paul Thomas Anderson, ostatnie z czym może być kojarzony, to z kręcenia kom-romów. Aktor, Adam Sandler, król niestrawnych wyrobów komedio podobnych, raczej nie zwykł grywać amantów w filmach miłosnych. Nie zwykł też, tak przy okazji, do współpracowania z reżyserami tej klasy co Anderson. No i aktorka, Emily Watson, królowa ról dramatycznych, specjalistka w umieraniu na ekranie. Z tej przedziwnej mieszanki talentów i antytalentów, wyszedł niezwyczajny, specyficzny, ale przy tym cholernie fascynujący twór.

Czytaj więcej

2 Guns (Agenci) - recenzja

No i proszę, jak mu się zachce i dostanie odpowiednią rolę, Mark Wahlberg potrafi nawet coś zagrać i wyjść z tego traumatycznego doświadczenia obronną ręką. Klucz do sukcesu: unikanie wymagających emocjonalnie kreacji w gatunkach takich jak melodramat, dramat, sensacja, kino obyczajowe i im pokrewne. W komediowym lekkim repertuarze czuje się za to jak ryba w wodzie, może nie jest specjalnie uzdolnionym komikiem, ale potrafi sprzedać zabawne dialogi i nie położyć roli swoim drewnianym aktorstwem. Nie zdarza mu się to często, miewa jednak lepsze okresy, czego przykładem są właśnie „Agenci”, w których nie odstaje od partnerującego mu Denzela Washingtona.

Czytaj więcej

Kick-Ass 2 (recenzja)

Kilkanaście tygodni temu pisałem o tym, jak to filmowa adaptacja wypaczyła fabułę komiksu „Wanted” Marka Millara. Jego następny kontakt z Hollywood był już znacznie szczęśliwszy. Matthew Vaughn zainteresował się komiksem „Kick-Ass” wcześnie, bo już na etapie pisania scenariusza do niego, gdy w formie surowej istniało zaledwie 3 z 6 numerów. Natychmiast zabrał się za pisanie scenariusza filmowej adaptacji, kończąc go niemalże równo z tym komiksowym. Panowie byli ze sobą w stałym kontakcie, a Vaughn nawet podsunął Millarowi kilka pomysłów. Zaowocowało to później bardzo wierną adaptacją. Nie poddańczą jednak komiksowi, niektóre elementy zmieniono, zmodyfikowano nieco kilku bohaterów i osłodzono wątek uczuciowy, który w formie papierowej miał diametralnie inny finał. Vaughn jednak rozumiał w czym tkwiła siła komiksu - w brutalnym realizmie, o który walczył później z szefami studiów filmowych zainteresowanych zrobieniem kolejnej grzecznej adaptacji komiksowej z kategorią wiekową PG-13. Nie muszę chyba dodawać, jak reagowali na pomysł wrzucenia do filmu klnącej jak szewc jedenastolatki szlachtującej bandytów bronią białą. Skończyło się na tym, że reżyser zabrał się za prace wstępne na terenie Anglii, zebrał fundusze własnym sumptem i podjął się realizacji projektu wiernemu wizji Millara. I opłaciło się, film zjednał sobie tak krytykę, jak i zwykłych widzów.

Czytaj więcej

The World’s End - recenzja

Lubię filmy Edgara Wrighta. Nawet bardzo. Na swój sposób kocham. Ale jest to uczucie trudne, nie przyszło łatwo, rodziło się w bólu, znoju i krzykach. No dobra, przesadzam trochę, co nie zmienia faktu, że moje dotychczasowe relacje z Trylogią Trzech Smaków Cornetto przebiegały zawsze według tej samej zasady. Najpierw był zwiastun. Zabawny, błyskotliwy, rozbudzający oczekiwania. A później była premiera kinowa. Brutalne sprowadzenie na ziemię, ostudzenie rozgrzanej głowy i lekkie rozczarowanie. Zawsze efekt finalny rozjeżdżał się z moimi oczekiwaniami. Ale to nie koniec procesu, bo wtedy następował najważniejszy etap. Akceptacja. A może raczej zrzucenie klapek z oczu. Gdy już przetrawiłem to co zobaczyłem, zaakceptowałem kierunek w jakim podążył scenariusz i poukładałem sobie wszystko w głowie, ulegałem czarowi błyskotliwej grze konwencją gatunkową, nie nachalnym nawiązaniom do klasyki, obudowaniu tego wokół ciekawej fabuły i zaprawieniu całości brytyjskim humorem.

Czytaj więcej

Only God Forgives (Tylko Bóg wybacza) - recenzja

Refn nie bierze jeńców. Po znakomitym „Drive”, który niejako wykreował Ryana Goslinga na bożyszcze kobiet (oczywiście nie bez znaczenia była rola w innym filmie z tego okresu, „Kocha, lubi, szanuje” ), a duńskiego reżysera przybliżył szerszemu gronu widzów, nikogo nie zdziwiłaby próba odcięcia kuponów i okopaniu się na szczęśliwej pozycji. Kolejny wspólny projekt z amerykańskim aktorem (w pozornie podobnej roli), wydawał się wskazywać na pójście w tym kierunku. Jak się jednak okazało, ostatnie co chodziło Refnowi po głowie, to podlizywanie się masowej widowni. Udział Goslinga był zresztą przypadkowy, spowodowany wycofaniem się w ostatniej chwili Luke’a Evansa, który porzucił projekt na rzecz Petera Jacksona i jego kompanii krasnoludów. Trochę szkoda, bo po pierwsze, zaczynam już odczuwać znużenie wszechobecnością Ryana, po drugie, jestem ciekaw jak w tej roli wypadłby Evans.

Czytaj więcej