niedziela, 3 listopada 2019

Blindspotting (Zaślepieni) - recenzja


Żałuję, że nie miałem wcześniej okazji zobaczenia „Blindspotting”, bo zdecydowanie trafiłby na moją listę najlepszych zeszłorocznych premier kinowych. Debiutancki film Carlosa Lopeza Estrady to pełna energii, humoru i lekkości historia, która co jakiś skręca jednak w poważne rejony i przywala widzowi w głowę cięższym tematem, nie wybijając go jednak ze żwawego rytmu historii. Estrada korzystając z formuły „buddy movie” opowiada o szeregu bolączek amerykańskiego społeczeństwa, skupiając się przede wszystkim na problemach czarnoskórych (ale nie tylko) mieszkańców biedniejszych dzielnic, dużo uwagi poświęcając ich relacji z policją. I tak, znowu będziemy świadkami zabicia przez białego policjanta nieuzbrojonego czarnego jegomościa, ale nie ma co przewracać oczami, bo ten temat nie umrze w filmach i serialach tak długo, jak małe dzieci z afroamerykańskich rodzin będą uczone przez swoich rodziców, jak zachowywać się w przypadku kontaktu z policją, żeby to spotkanie przeżyć, a policjanci będą uczeni instynktownego strzelania z broni w sytuacji potencjalnego zagrożenia i nierozliczani później odpowiednio ze swoich czynów.

Estrada beznadzieję sytuacji czarnoskórych Amerykanów zgrabnie opisuje tytułowym zaślepieniem, które odnosi się do spoglądania na obrazek przedstawiający jednocześnie wazę i dwie twarze. Od tego, co ludzki mózg wyłapie na nim jako pierwsze będzie później zależało, co instynktownie będzie od razu dostrzegać przy kolejnych kontaktach z obrazkiem, pomimo posiadanej wiedzy, że kryje się tam coś jeszcze. W połączeniu z instynktownym sięganiem przez policję po broń i podświadomym postrzeganiem czarnoskórych jako zagrożenia jest to niebezpieczna kombinacja dla tych stojących naprzeciwko lufy pistoletu pana w niebieskim uniformie.

Nie jest to jednak film tylko o tym, bo „Blindspotting” opowiada o braterstwie, ale też o tym, jak nasi przyjaciele czasem prowadzą nas do zguby. Jest to historia o radosnym radzeniu sobie z drobnymi problemami, spychaniu na bok traumatycznego wspomnienia, o próbie skierowania swojego życia na właściwe tory, o skomplikowanych relacjach amerykańskiego społeczeństwa, o sile pewnych słów, ale też niepotrzebnemu nadawaniu im czasem tejże mocy, a wszystko to w zwartej, treściwej, atrakcyjnej formalnie, półtoragodzinnej produkcji, która nie ma czasu na przynudzanie, bo wręcz pęka od bogactwa treści.

0 komentarzy:

Prześlij komentarz