niedziela, 29 stycznia 2017

Whiplash - o finale, sadystycznym Fletcherze i chorobliwe ambicjonalnym Andrew


Od pierwszego kontaktu z filmem uwielbiam finał „Whiplasha”. Pamiętam dobrze ten pierwszy seans, w pamięci mam liczne, w gruncie rzeczy nieistotne, szczegóły: gdzie miał miejsce, w jakim kinie siedziałem, nawet w jakim miejscu sali, pamiętam dobrze ten moment, gdy Andrew skończył swoje fantastyczne solo na perkusji, zaczynały już lecieć napisy końcowe, musiałem się podnieść z fotela, wciąż nabuzowany energią, ale zarazem na nieco miękkich nogach, wyszedłem z sali kinowej położonej w podziemiach canneńskiego JW Marriot i zostałem natychmiast oślepiony słońcem. O filmie myślałem przez resztę dnia. To był mój ostatni dzień festiwalu, jeden z ostatnich filmów jakie zobaczyłem, później był to jedyny tytuł, który zobaczyłem na dużym ekranie jeszcze raz, gdy już trafił do normalnej dystrybucji. Musiałem przeżyć to solo na perkusji jeszcze raz na sali kinowej. Warto się przyjrzeć bliżej finałowi, od dawna chciałem to zrobić, ale najpierw należy się nieco cofnąć i wspomnieć o dwóch innych kwestiach.

czwartek, 26 stycznia 2017

Jackie - recenzja


Stałym czytelnikom nie muszę chyba tłumaczyć jakiej aktorce będę gorąco kibicować za kilka tygodni podczas oskarowej gali, gdy na scenę wejdzie Leo, żeby odczytać nazwisko najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Konkurencję ma jednak mocną, bo muszę przyznać, że Natalie Portman na statuetkę zasługuje równie mocno co Emma Stone (Isabelle Huppert bardzo dobrze zagrała w „Elle”, ale nie wydaje mi się, żeby nieangielskojęzyczna rola miała szansę na wygraną). W „Jackie” jest doskonała, a to była bardzo wymagająca rola. Kamera przez większość filmu jest do niej przyklejona, często widzimy aktorkę na dużych zbliżeniach, a Natalie przez cały czas musi uczestniczyć w niełatwych emocjonalnie scenach. Jackie bywa bardzo poważna, dystyngowana, chwilami wręcz wyniosła, ale też i zaskakująco bezpośrednia, jasno określająca swoje oczekiwania względem innych, posiadająca jasno wyznaczony cel i realizująca go w zdecydowany sposób. Podczas wywiadu z dziennikarzem, do którego wielokrotnie wracamy podczas filmu, cały czas panuje nad sytuacją, nawet gdy się otwiera i zaczyna szczerze opowiadać o szczegółach tragicznego dnia, oferując reporterowi prawdziwe złoto, szybko sprowadza go na ziemię, informując, że nigdy w życiu nie autoryzuje tego fragmentu.

niedziela, 22 stycznia 2017

La La Land - o odbiorze filmu, obsesji i magii kina


Muszę się do czegoś przyznać, może to być dla Was lekkim zaskoczeniem, bo do tej pory się z tym nieco ukrywałem (#heheszki), ale mam totalnego pierdolca na punkcie „La La Land”. Dałem już temu wyraz, najlepiej jak umiałem w tamtej chwili, w mojej recenzji sprzed dwóch tygodni. Chyba nie najgorzej mi to wyszło, bo żaden inny tekst na blogu nie zebrał tylu lajków i widzę w statystykach, że wciąż dużo osób w niego wchodzi. Zebrałem za niego wiele miłych słów, czasem nawet chyba zbyt życzliwych (jestem w 100% pewien, że to nie jest najciekawsza polska recenzja w historii, miło mi jednak, że ktoś tak uważa), ale co tam, nie będę przecież na to narzekać, przypomnę sobie o nich następnym razem, gdy ktoś napisze, że dostał raka od lektury jakiegoś mojego wpisu. Kończąc temat recenzji, chciałbym dodać, że najbardziej mnie w tym wszystkim cieszy, że takim uznaniem spotkał się tekst o filmie, który jest mi tak bardzo bliski. Recenzję można przeczytać TUTAJ, więc jeżeli ktoś jeszcze tego nie zrobił i ma na to ochotę, proszę bardzo.

sobota, 21 stycznia 2017

wtorek, 10 stycznia 2017

Słodka szesnastka - najlepsze filmy 2016


Reguły te same co w zeszłym roku - luźna liczba wyróżnionych filmów, które dobierałem w oparciu o dwie zasady: musiały mieć premierę w polskich kinach oraz dostać ode mnie co najmniej 8/10. Dopóki nie zdarzy się wybitny rok, w którym ponad dwadzieścia filmów - mających premierę w polskich kinach - załapie się na tak wysoką ocenę, nie będę tego zmieniać i sztucznie ograniczać się do jakiejś okrągłej liczby. Zanim przejdę do wymieniania tytułów, muszę jeszcze zaznaczyć, że mieszkam w Anglii i nie mogłem niestety obejrzeć wielu polskich filmów, które niewątpliwie miałyby szansę załapać się do tego zestawienia. Ubolewam nad tym, bo to był bardzo dobry rok dla polskiego kina, ale co zrobić, nadrobię je wszystkie, jak tylko będę mieć na to okazję. W ubiegłym roku zaliczyłem 93 tytuły dostępne w oficjalnej dystrybucji kinowej, do tego 45 filmów na festiwalu w Cannes oraz 49 podczas wrocławskiego festiwalu T-Mobile Nowe Horyzonty. Ogólnie 187 filmów obejrzanych na dużym ekranie. Było więc z czego wybierać. Oczywiście nie wszystko się kwalifikowało (patrz pierwsza zasada). Kolejność przypadkowa. No dobra, lecimy z tym koksem...

poniedziałek, 9 stycznia 2017

La La Land - recenzja


Musicale - bardzo lubię. Emma Stone - uwielbiam. Damien Chazelle - ogromny kredyt zaufania. Ryan Gosling - odczuwam już lekki przesyt jego osobą, ale w połączeniu z Emmą, biorę w ciemno. Powiedzieć, że na „La La Land” czekałem więc z dużym podekscytowaniem to nie powiedzieć niczego. Poziom dużego podekscytowania to osiągnąłem już w okolicy sierpnia, po pierwszej fali bardzo pozytywnych recenzji napływających z Wenecji. Pierwsze zwiastuny tylko pogorszyły sytuację, bo zapowiadały dokładnie to, czego się spodziewałem: przyjemne piosenki, ciepłe barwy, ładne zdjęcia, delikatnie gwiżdżącego Goslinga, subtelnie falującą sukienką Emmę, rozgwieżdżone niebo, no i pianinko w tle. Kupiony byłem już kilka miesięcy wcześniej, a zwiastuny sprawiły, że byłem gotów pójść z torbami, ale z ogłoszeniem bankructwa musiałem się jeszcze wstrzymać przez kolejne kilka miesięcy. Okrutność.

sobota, 7 stycznia 2017

Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie - recenzja


Jeżeli zamierzacie przez weekend obejrzeć w kinie tylko jeden film, na młot Thora, nie oglądajcie „Assassin’s Creed”! Wybierzcie się na „Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie”. Pod tym nieco odstraszającym tytułem (oryginalne „Perfetti sconosciuti” zgrabniej oddaje sens filmu, szkoda, że polski dystrybutor nie zdecydował się na „Zupełnie obcych”) skrywa się mała perła. Film pierwszy raz obejrzałem podczas zeszłorocznych Nowych Horyzontów, gdzie skradł serce niemal całej widowni. Nie wyrobiłem się wtedy czasowo z napisaniem o nim, ale wiedziałem, że jeszcze do niego wrócę przy okazji premiery kinowej, bo tytuł ma pewne miejsce na mojej liście najlepszych filmów dystrybuowanych w tym roku w Polsce.

czwartek, 5 stycznia 2017

Silence (Milczenie) - recenzja


O niektórych filmach pisze się trudno. Wymykają się łatwej ocenie. Nie jest to idealna sytuacja dla recenzenta, bo obejrzawszy film najprzyjemniej jest przecież dokonać sprintu do klawiatury i dokonać szybkiego werdyktu, który ukształtował się w głowie już podczas seansu: podobało się, nie podobało się, było niezłe, przeciętne, zabawne, smutne, srutne, bla bla bla. Czasem jednak się tak nie da. Pewne historie trzeba przetrawić, przemyśleć, wgryzać się w temat powoli, nie poddawać się jedynie pierwszemu wrażeniu, które towarzyszyło nam podczas oglądaniu, ale wsłuchać się również w to, jak obejrzana historia wciąż w nas rezonuje. „Milczenie” jest takim filmem. Musiałem odczekać dwa dni zanim uznałem, że już przetrawiłem to co zobaczyłem i byłem gotów zasiąść do klawiatury. Tekst pisałem przez kolejne dwa dni.

poniedziałek, 2 stycznia 2017

A Monster Calls (Siedem minut po północy) - recenzja


Piękny film. Mądra opowieść. Mało brakowało, a nie zwróciłbym na niego uwagę. W zeszłym roku miały premierę aż trzy filmy o kilkuletnich dzieciach i dużych stworach. Pierwszym z nich był „BFG: Bardzo fajny gigant” Spielberga. Wynudziłem się na nim okrutnie. Drugim był „Mój przyjaciel smok”, który odrzucił mnie już infantylnym zwiastunem. Pierwsze recenzje, które mówiły, że film spodoba się dzieciom, ale dorosłym już niekoniecznie, tylko mnie utwierdziły w przekonaniu, że należy unikać go szerokim łukiem. Zmęczony tematem, nawet nie próbowałem więc oglądać zwiastuna „Siedmiu minut po północy”. Na szczęście zwiastun wdrożono mi „na siłę” w kinie, natychmiast zaintrygował i zmienił nastawienie do filmu. Wiedziałem, że w kinie pojawię się obowiązkowo.